Menachem Mendel Morgenstern

Zobacz też: inne znaczenia.

Menachem Mendel Morgenstern z Kocka (jid. Kocker Rebe) (ur. w 1787 w Biłgoraju, zm. 27 stycznia 1859 w Kocku) – cadyk z Kocka, twórca tzw. chasydyzmu kockiego (lata 1834–1859), uczeń Jaakowa Icchaka ben Aszera z Przysuchy i Symchy Binema z Przysuchy.

Urodził się w rodzinie przeciwników chasydyzmu. Ojciec zapewnił mu edukację religijną, w wieku 13 lat miał znać cały Talud^[1].

Menachem Mendel Morgenstern osiedlił się w Kocku w 1829 roku i założył tam ośrodek życia chasydzkiego. Wsławił się głoszeniem nauk, według których istniało tylko jedno objawienie Boże i jedna wola Boża. Zadaniem każdego chasyda jest dążenie do jej poznania. Podkreślał wagę spontaniczności w życiu religijnym, odrzucając zewnętrzną religijność uregulowaną rytuałem. Sensu życia upatrywał w służeniu Bogu całą duszą^[2]. W 1839 roku doznał iluminacji, po której zaczął głosić, że człowiek stanowi cząstkę Boga, w związku z czym nie może być sądzony za swe postępowanie. Zamknął się wówczas w bet ha-midraszu przyległym do kockiej synagogi, gdzie przebywał aż do śmierci (w nabożeństwach synagogalnych uczestniczył przez specjalne okienko, innym podawano mu posiłki).

Był protoplastą dynastii Morgensternów (dynastia chasydzka Kock), która istniała do wybuchu II wojny światowej.